கண்களிலிருந்த வெளிச்சம்
காதலின் அமைதியான
குரலாக ஒலிக்கிறது

விடுவித்து
விடாதே
உன் விழிகளிலிருந்து
ஒளியிழந்திடுமே
என் விழிகளும்...

மறந்து போன
ஞாபகங்கள்
துளிர் விடுகிறது
நீயாக

உன் பேசும்
கண்களின் முன்
நானும் பேசா
மடந்தை தான்
காதலில் மூழ்கி

யாசகமும் ஏனடா
யோசிக்காமல் தருவேனே
என் சுவாசத்தையும் கூட
ஏந்தி கொள்வது
நீயென்றால்

வானத்தில்
நட்சத்திரங்கள் போல்
காதலும் மனதைக் கவர்கிறது

மனதை நம்ப வைத்த மனிதர் தான்
காதலின் உண்மையான கனவு

ஆயிரம் பேர் அருகில்
இருந்தாலும் உன் அன்பிற்கு
ஈடாக இங்கு ஒருவரும்
இல்லை அன்பே

ஒலி இல்லாத சுவாசமும்
பசி இல்லாத ஆசையும்
ஒரே கட்டத்தில் உருகுகின்றன

வாழ்வின் காயங்களை மறைக்கிறது
பாசத்தின் மென்மையான அரவணைப்பு